نقش دین در آرامش روانی
حمیده پیرامون
چکیده :
اضطراب احساس ناخوشایند و دلواپسی مبهمی است که با چند احساس جسمی مانند احساس خالی شدن سردل، تنگی قفسه سینه، تپش قلب و تعریق و … همراه است.
اضطراب یک علامت هشدار دهنده است که خبر از خطری قریب الوقوع می دهد و شخص را برای مقابله آماده می کند. همه انسانها اضطراب را تجربه می کنند؛ اگر در حد اعتدال باشد نه تنها مضر نیست بلکه به عنوان پاسخ سازش یافته تلقی می شود و باعث می شود انسان همواره خود را برای خطرات ناگهانی و تهدید کننده آماده سازد. میزان اضطراب زایی عوامل گوناگون به سن، جنس، میزان سعه صدر، زمینه نژادی و فرهنگی، شغل، حمایت های اجتماعی و میزان ایمان افراد مرتبط است و لذا نمی توان فاکتورهای اضطراب زا را دقیقاً بر شمرد چرا که نحوه مواجهه افراد است که شدت اضطراب و تأثیر آن بر افراد را تعیین می کند.
اما بیماری سخت، نزاع و اختلافات خانوادگی، خاطرات تلخ گذشته، ترس از آینده، بیکاری، ناسپاسی دیگران، آلودگی صوتی، عدم تدبیر زندگی، استرس زایمان، سیاست و مشکلات سیاسی، مشکلات فرزندان و احساس خلاء معنوی و … از عمومی ترین عوامل ایجاد فشار روانی اند.
در این بین نکاتی نیز وجود دارند که با عمل به آنها می توان از وقوع و بروز بسیاری مشکلات و ناکامی ها پیشگیری کرد از جمله تدبیر در زندگی، توکل، امید و تلقین رضامندی به خود، تفریح و شوخ طبعی و دوری از خشم و اندوه دائمی، شرح صدر و عدم دلبستگی به امکانات دنیوی و …
اولین نکته درک این واقعیت است که بروز فشار روانی در زندگی اجتناب ناپذیر است. مهم نحوه مقابله و درمان فشار روانی و استرس است.
لذا باید دانست که خاصیت این دنیا زیر و بم شدن است. اینجا دنیاست! و از دنیا نباید توقع بهشت داشت که همه چیز بر وفق مراد باشد و هیچ کم وکاستی در آن دیده نشود؛ همین سختیها، بلاها و کاستی هاست که توان بالقوه آدمی را بالفعل کرده، استعدادهایش را شکوفا نموده و به او توان تدبیر زندگی و گذر از تنگناها را القا می کند. اینجاست که انسان اثر تلاش و مجاهده خویش را در زندگی دنیوی اش و پاداش معنوی عملش را در آخرت دریافت خواهد کرد.
وقتی انسان بداند که زندگی او با همه زیر و بم ها و کم و کاستهایش دور از چشم خدای علیم، حکیم و قدیر نیست؛ و گاهی اوست که با تدبیر حکیمانه اش عرصه امتحان و آزمون ایمان و بندگی آفریده اش را فراهم می کند، قبول موقعیت پیش آمده برایش سهل تر خواهد بود، اینجاست که با استعانت از خدای قادر به رفع هم و غم خویش همت گماشته و با توکل به ذات لم یزلی اش و توجه به پاداشی که در ازای مصائب دریافت می کند به مقابله با مشکلات بر می خیزد. و این انتظار گشایش است که به او امید می بخشد و با یادآوری سختیهای بزرگتر و زندگی های دشوارتر، گرفتاری خود را کوچک پنداشته، با توزیع تنیدگی بر گذر زمان، روحیه خویش را تقویت کرده از صبر سپری برای بلایا می سازد.
